ESSENT miro, palpo, jugo, sento, experimento, escolto, m'escapo, m'aturo, torno... fins a trobar l'ESSÈNCIA.
SIENDO miro, palpo, juego, siento, experimento, oigo, me escapo, me paro, vuelvo...hasta encontrar la ESENCIA.
EN ÉTANT regarde, palpe, joue, sens, expérimente, écoute, m'échappe, m'arrête, retourne...jusqu'à trouver l'ESSENCE.

divendres, 24 de desembre del 2010

Tornar...


Vallirana (Catalunya) 23-10-2010

Algú de vosaltres em va preguntar fa poc com era el moment de marxar per un temps, o sigui què et passava per dins en aquelles últimes hores en que vas dient “fins aviat” a la teva gent i als teus espais. Em preguntaves “deu ser difícil oi?”. La veritat és que no ho és, almenys per mi gens, perquè quan marxo estic tan plena d'il·lusió per tot el que m'espera, que marxar val la pena. Evidentment suposo que el factor més important és que es tracta d'un “fins aviat”, per tant la nostàlgia i l'enyorança no tenen cabuda en aquestes hores.
A mi el problema se'm presenta ara mateix, en aquests moments, aterro, després de quatre mesos fora tampoc és massa, retrobo amb molta estima la família, les abraçades amb els amics, la magnífica sensació de plenitud quan entres a casa, l'espai que sento més meu...les primeres hores són d'un somriure ampli i permanent. Però passats dos dies arriba el desconcert. Hi ha quelcom que no encaixa en tu, o potser ets tu? Que carai passa?....estàs a casa, amb la teva gent, on hi tens les teves arrels...perquè no et sens plena?
Se'm fa impossible explicar exactament de què es tracta. Impossible ni tan sols de descriure la sensació...
Suposo que no som del tot conscients de com ens arriba a influir el nostre entorn. Et sembla que ets la mateixa que fa cinc dies estaves a l'altre punta del món, que realment el teu dia a dia no canvia tant, t'acostumes a estar allà, i quan tornes aquí ja estàs acostumat, de fet ho hauries d'estar més que en cap altre lloc, aquí és on has nascut. Però hi ha quelcom dins teu que no encaixa, inconscientment no hi ets tota, hi ha una part que ja no està a gust amb certes coses d'aquí, és una espècie de rebuig contradictori que sents dins teu. I el sents i no saps com interpretar-lo, i encara menys explicar-lo.

Estic aterrant. Ainda. (encara)
Un dia em van explicar que dins la nostra ment hi tenim quatre “parts”: (1) una que coneixem i que mostrem, (2) una que coneixem i que no mostrem, (3) una que no coneixem o que no en som conscients però que mostrem als demés, i (4) una que no en som conscients i que tampoc mostrem, almenys en situacions “normals”. Crec que és alguna d'aquestes dues últimes -potser les dues- la que se m'està removent aquests dies...

Ahir estava sopant amb les amigues de tota la vida, i estava la mar de bé, i feliç de ser-hi, de tornar-les a trobar...però en certs moments la meva ment, i el meu esperit, desconnecta i em fa viatjar ben lluny, tant lluny que no sento que estigui íntegra al mateix lloc on es troba el meu cos. I no és una sensació de malestar. No sabria dir quin tipus de sensació és, però els teus ulls ja no són els mateixos. I el teu cap va i ve d'un continent a un altre preguntant-te constantment quina és exactament la diferència entre una situació i l'altre. Preguntant-te què carai canvia de forma tant profunda entre un sopar a Barcelona i un sopar a Beira. Potser el canvi més important ets tu. O no. Potser el que canvia és quelcom al que no li fas prou atenció. Una suma de petits factors que passen desapercebuts.

La idea que més clarament em ronda pel cap és que no estic sencera. Alguna part de mi és nega a establir-se aquí, a romandre pacífica. Molts em dieu que tinc el “mal d'Àfrica”. Impossible d'explicar, però reconeixible per tots a primera vista.
En tot cas em sento feliç d'estar aquí, a casa. I també d'haver estat allà, a casa també. Això sí que ho reconec amb claredat, no en tinc cap dubte.

Potser simplement és nostàlgia....simplement saudades....



Volver...
Vallirana (Catalunya) 23-10-2010

Alguno de vosotros me preguntó hace poco cómo era el momento de partir por un tiempo, o sea qué te passaba por tu interior en esas últimas horas en que vas diciendo “hasta pronto” a tu gente y a tus espacios. Me preguntabas “debe de ser difícil, verdad?”. La verdad es que no lo és, al menos para mi nada, porque cuando me voy estoy tan llena de ilusión por todo lo que me espera, que partir vale la pena. Evidentmenete imagino que el factor más importante es que se trata de un “hasta pronto”, por lo tanto la nostalgia y la añoranza no tienen cabida en estas horas.

A mi el problema se me presenta ahora mismo, en estos momentos, aterrizo, después de 4 meses fuera tampoco es demasiado, rencuentro con mucha estima la família, los abrazos con los amigos, la magnífica sensación de plenitud cuando entras en casa, el espacio que siento más mío...las primeras horas son de una sonrisa ámplia y permanente. Pero pasados dos días llega el desconcierto. Hay algo que no encaja en ti, ¿o a lo mejor eres tú? ¿Qué carai pasa?... estás en casa, con tu gente, dónde tienes tus raíces...porqué no te sientes plena?
Se me hace imposible explicar exactamente de qué se trata. Imposible ni tan solo describir la sensación...
Supongo que no somos del todo conscientes de como nos llega a influir nuestro entorno. Te parece que eres la misma persona que hace cinco días estabas en la otra punta del mundo, que realmente tu día a día no cambia tanto, te acostumbras a estar allí, y cuando vuelves aquí ya estás acostumbrado, de hecho lo deberías estar más que en cualquier otro lado, aquí és dónde has nacido. Pero hay algo dentro de ti que no encaja, inconscientemente no estás toda, hay una parte de ti que ya no está a gusto con ciertas cosas de aquí, es una especie de rechazo conttradictorio que sientes dentro de ti. Y lo sientes y no sabes como interpretarlo, y aun menos explicarlo.
Estoy aterrizando. Ainda. (aún)
Un día me explicaron que dentro de nuestra mente tenemos cuatro “partes”: (1) una que conocemos y que mostramos, (2) una que conocemos y que no mostramos, (3) una que no conocemos o de la que no somos conscientes pero que mostramos a los demás y (4) una que no conocemos y que tampoco mostramos a los demás, al menos en situaciones “normales”. Creo que es alguna de estas dos últimas -puede que las dos- que se me está removiendo estos días...
Ayer estaba cenando con las amigas de toda la vida, y estaba la mar de bién, y feliz de estar, de volverlas a encontrar... pero en ciertos momentos mi mente, mi espíritu, desconecta y me hace viajar muy lejos, tan lejos que no siento que esté íntegra en el mismo sitio donde se encuentra mi cuerpo. Y no es una sensación de malestar. No sabría decir qué tipo de sensación es, pero tus ojos ya son los mismos. Tu mente va y viene de un continente al otro preguntandote constantemente cual es exactamente la diferencia entre una situación y la otra. Preguntandote qué carai cambia de forma tan profunda entre una cena en Barcelona y una cena en Beira. Puede que el cambio más importante eres tú. O no. A lo mejor lo que cambia es algo lo cual no haces suficiente atención. Una suma de pequeños factores que pasan desapercibidos.
La idea que más claramente me viene a la mente es que no estoy entera, Alguna parte de mi se niega a establirse aquí, a permanecer pacífica. Muchos me decís que tengo el “mal de África”. Imposible de explicar, pero reconocible por todos a primera vista.
En cualquier caso me siento feliz de estar aquí, en casa. Y también de haber estado allí, en casa también. Eso sí que lo reconozco con claredad, no tengo ninguna duda.

A lo mejor simplemente es nostalgia...simplemente saudades...



Retour...
Vallirana (Catalunya) 23-10-2010

Quelqu'un d'entre vous m'a demandé récemment comment est, qu'est-ce que je sens, au moment de partir pour un certain temps, donc ce qui s'est passé dans ton interieur en ces dernières heures, quand vous dites "à bientôt" à votre gens et a votre espace. Tu m'as demandé «doit être dure, n'est-ce pas?». La vérité est qu'il n'est pas, au moins pour moi du tout, parce que quand je parts, je suis plein d'enthousiasme pour tout ce qui m'attend, il vaut la peine partir. Évidemment, je suppose que le facteur le plus important est qu'il s'agit d'un «à bientôt», de sorte que la nostalgie et le désir n'ont pas leur place dans ces heures.

Pour moi le problème arrive en ce moment, j'atterris, au bout de quatre mois sur ce n'est pas trop, le recontre de la famille avec beaucoup d'amour, des embrasses avec des amis, le merveilleux sentiment de plénitude lorsque je rentre chez moi, l'espace que je me sens plus à moi ... les premières heures sont un grand sourire permanente. Mais après deux jours vient la confusion. Est-ce que quelque chose ne vais pas bien, ou peut-être que c'est moi? Qu'est-ce que ça passe?.... tu est chez toi, avec tes gens, où tu as tes racines... pouquoi tu n'est pas plein?

Il m'est impossible d'expliquer exactement ce qu'il est. Impossible de décrire même la sénsation...

Je suppose que nous ne sommes pas pleinement conscients de la façon dont on nos arrive à influencer l'environnement. Penses-toi que tu est le même qu'il y a 5 jours tu étais à l'autre côté du monde et que ne change pas vraiment votre jour à jour, tu t'habitues à vivre là-bas, et revenir ici où tu est déjà habitué, en fait, il devrait probablement être plus que partout ailleurs, c'est ici que vous êtes né. Mais il ya quelque chose en vous qui ne rentre pas, inconsciemment tu n'est pas entière, il ya une partie qui n'est plus à l'aise avec certaines choses ici, est une sorte de rejet contradicteur que vous sentez en vous. Tu le sens mais ne sais pas comment l'interpréter, et encore moins l'expliquer.

Je suis d'atterrissage. Ainda. (encore)
Un jour, on m'a dit que dans notre tête nous avons quatre «parties»: (1) l'une qui nous savons et que montrons, (2) une qui nous savons mais ne montrons pas, (3) autre qui ne savons pas -ou nous ne sommes pas conscients- mais que nous montrons aux autres et (4) une que ni savons pas ni montrons pas, au moins dans des situations «normales». Je pense que c'est un de ces deux derniers, peut-être le deux, qui ces sont agitées en moi ces jours-ci...

Hier, je dînais avec les amis de toute la vie, j'étais bien, et heureux d'être là, de retour pour les trouver... mais en quelques moments ma tête déconnecte et elle ma fait voyager très loin, tan loin que je ne suis pas sûre d'être integre dans le même indroit où est mon corps. N'est pas un sentiment de malaise. Je ne sais pas quel genre de sentiment est, mais mon yeux ne sont pas les mêmes. Et ta tête va et vient d'un continent à l'autre pendant que ta demands constamment ce qui est exactement la différence entre une situation et un autre. Ta demands ce quoi le changement de manière très profond entre un dîner à Barcelone et un dîner à Beira. Peut-être le plus grand changement étes vous. Ou pas. Peut-être qui change, c'est quelque chose que vous n'avez pas faites attention. Une petite quantité de facteurs qui passent inaperçus.

L'idée que plus clairement ronde dans ma tête, c'est que je ne suis pas tout. Une partie de moi refuse de s'installer ici, de rester pacifique. Beaucoup disent que j'ai le "mal d'Afrique." Impossible à expliquer, mais reconnaissable à première vue.

En tout cas je suis heureux d'être ici chez moi. Et d'étais là, à la maison aussi. Ça je reconnais clairement, pas de doute.

Peut-être que c'est tout simplement la nostalgie....simplement saudades...

Cap comentari:

Publica un comentari a l'entrada